6 Οκτώβρη, έτος 2011. Αυτή τη μέρα ήταν γραφτό -που λένε κ οι γονείς μου- να φύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος ο οποίος μου άλλαξε την οπτική μου γωνία απέναντι στο αντικείμενο της δουλειάς μου: τους υπολογιστές.
Θα σας κάνω μία μiκρή ιστορική αναδρομή. Έτσι δεν κάνω πάντα;
Ας μεταβούμε στα παιδικά μου χρόνια. Όχι, δεν έγινε κάτι συνταρακτικό εκεί. Απλά το μοναδικό ηλεκτρονικό μου παίγνιο ήταν ένα Atari με το οποίο έπαιζα με φίλους ώρες ατελείωτες. Η πρώτη μου επαφή με κάτι σαν υπολογιστή. Ο Jobs δούλεψε εκεί το 1974.
Πάμε λιγάκι στα χρόνια που ήμουν φοιτητής. Το 1994 πέρασα στο τμήμα Πληροφορικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Μετά από λίγο καιρό έψαχνα τι υπολογιστή να πάρω, παρέα ο πατήρ. Φτάνουμε σε μία εταιρεία κάπου στη Βασιλίσσης Όλγας, 1ος όροφος, ανοίγω πόρτα, κοιτάω. Ένα περιέργο κουτί ήταν μπροστά μου. Προσπερνάω. Συζητήσεις επί συζητήσεων, καταλήγουμε να φτιάξουμε ένα μηχάνημα, πληρώνουμε κ φεύγουμε. Είχα μείνει με την απορία. Τι στο καλό ηταν αυτό το πολύχρωμο μήλο που ήταν βαλμένο πάνω στο εκρού πλαστικό;
Μέρα βροχερή, μάθημα στη σχολή μαζί με τους κολλητούς μου. Γρηγόρης, Ντέμης (απλά Αεκτζής), Χάρης. Κυλικείο η σχολή μας δεν είχε, ένας διάδρομος ήταν έτσι κ αλλιώς στον ημιόροφο του Βιολογικού τμήματος. Πεινούσαμε, θέλαμε καφέ να ανοίξει το μάτι μας κ λεμε: δεν πάμε στο κυλικείο του Φυσικού, έχει κ ωραίες γυναίκες. Για να πας προς τα εκεί όμως πρέπει να περάσεις από μία στοά κ να μπεις στο κτίριο της Φυσικομαθηματικής. Στην πορεία για το κυλικείο αφήνω τα φιλαρακια να προχωρήσουν για να πάω να βρω έναν καθηγητή μου ή κάτι τέτοιο. Ανεβαίνω κάτι σκαλοπάτια, περνάω έξω από ένα γραφείο, κάνω 2-3 βήματα κ σταματάω παγωμένος. Παίρνω πίσω αυτα τα λίγα βήματα που είχα κάνει πιο πριν. Βλέμμα στο εσωτερικό του γραφείου κ βλέπω μπροστά μου πάλι αυτό το περίεργο μηλαράκι. Έφυγα να πάω να φάω τυρόπιτα.
Μεταπτυχιακό. Κάπου ανάμεσα από 1999 και 2001. Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Μάλλον μετά από μάθημα, είχε νυχτώσει κ μπαίνω σε ένα γραφείο καθηγητή για να ρωτήσω κάτι σχετικά με μάθημα. Μπροστά μου μία περίεργη οθόνη. Με χρώμα. κ χερούλι πάνω της. κ να πάλι αυτό το περίεργο δαγκωμένο μήλο, μονόχρωμο αυτή τη φορά. ε τότε έμαθα ότι αυτός λέγεται iMac, έχει λογισμικό MacintoshOS κ ναι, δεν έχει tower! Όλα είναι μέσα στην οθόνη!
Το 2004 άρχισα να εργάζομαι στο ΤΕΙ Λάρισας ως καθηγητής. Το μικρόβιο κ ταυτόχρονα η απορία μου γι αυτα τα απίστευτα μηχανάκια δεν είχε περάσει. Απεναντίας. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε όταν διάβασα σε κάποιο περιοδικό ότι η εταιρεία Apple ετοιμάζεται να βάλει επεξεργαστές Intel στα μηχανάκια της. Εξαρτημένος -τότε- από τα Windows σκέφτηκα ότι έτσι θα μπορούσα να βάλω κ το -τότε, το τονίζω- αγαπημένο μου λειτουργικό σε έναν τέτοιο υπολογιστή.
Κ όμως, η πρώτη μου επαφή με την εταιρεία που δημιούργησε ο Jobs δεν ήταν με υπολογιστή. Πρόλαβα να πάρω λίγο πριν το πρώτο μου iPod, πανάκριβο αλλά τα άξιζε το άτιμο. Με οικονομίες 6 μηνών το απέκτησα. Μετά από λίγους μήνες, έχοντας επιτέλους πληρωθεί 2-3 μήνες από το ίδρυμα, πάω σε κατάστημα φίλου κ βλέπω αυτό για το οποίο είχα έρθει: ένας ολοκαίνουριος iMac στη βιτρίνα με περίμενε. σε 10 λεπτά ήταν στο πορτ-παγκάζ του αμαξιού μου κ ταξίδευε προς Λάρισα. Windows δεν έβαλα όμως.
Τελικά, στη πορεία μέχρι σήμερα απέκτησα όλη την οικογένεια της εταιρείας. Λες κ την έχω χορηγό ένα πράμα. Μετά τον iMac ήθελα ένα φορητό για τη δουλειά μου. Τι καλύτερο από ένα Macbook Aluminum Unibody, η πρώτη σειρά. Απίστευτο μηχάνημα, με το καλύτερο λογισμικό του κόσμου. Στα κινητά, που εν τω μεταξύ είχαν μπει στη καθημερινότητά μας, ήμουν φανατικός της Nokia. Ο λόγος; minimal design+απλό μενού. Εκεί χτύπησε ο Jobs κ πάλι: iPhone 3G. Bye bye Nokia. κ μετά iPhone 4. Το 5άρι το περιμέναμε τώρα αλλά φέραμε ντόρτια. Τελευταίο απόκτημα, το προηγούμενο καλοκαίρι, το iPad2. Αν θέλεις κάτι για internet , κοινωνικά δίκτυα, email, φωτογραφίες, παιχνίδια, βιβλία είναι ότι καλύτερο. Με διαφορά.
Ως επιστέγασμα όλων αυτών εδώ κ κάποια χρόνια διάβαζα για τη λογική του ιδρυτή της Apple. Κάνε αυτό που σου αρέσει κ κάν'το καλά. "Ζήσε τη μέρα σου σαν να είναι η τελευταία" έλεγε. Κάποια στιγμή στη ζωή του γυρνούσε σπίτι και ρωτουσε τον εαυτο του: σε γέμισε αυτό που έκανες εκεί έξω; Όταν η απάντηση ήταν "όχι" για αρκετό καιρό τότε κατάλαβε ότι έπρεπε να αλλάξει αυτό που κάνει. Αυτό κρατάω για τον εαυτό μου. Αυτό τηρώ εδώ κ πολλά χρόνια, χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει. Αυτό είναι που αξίζει τελικά.
Κάτι τελευταίο. Σε όλες τις παρουσιάσεις ο Steve έδινε άλλη αίγλη. Με την απλότητα, τον τρόπο που μιλούσε, τον τρόπο που αντιμετώπιζε τα λάθη ή το live κόλλημα του iphone για παράδειγμα. Όλα αυτά έδωσαν τρομερό ενδιαφέρον σε τετοιου είδους εκδηλώσεις. Δεν ξέρω την πορεία της εταιρείας από εδω κ πέρα. Αλλά χωρίς τον Jobs όλα θα είναι αλλιώς.
Ευχαριστούμε Steve.
